Παρασκευή 25 Σεπτεμβρίου 2009

Αλκυόνη Παπαδάκη- η χώρα του ονείρου


Η χώρα του ονείρου


"Κάθε φορά που πέφτει η βροχή πάνω στο τριαντάφυλλο θα σου στείλω ένα φιλί να κρύβεις τ' όνειρό σου. Δεν είναι πια η ζωή μου μια πορεία στην έρημο. Ξαφνικά η έρημος γέμισε κόκκινα τριαντάφυλλα. Ξαφνικά οι μέρες μου γέμισαν ήλιο. Ξαφνικά οι νύχτες μου γέμισαν δίδυμα φεγγάρια. Τι είναι η αιωνιότητα; ρώτησε το χρυσάνθεμο τη μηλιά. Είναι... Αυτή τη στιγμή που σου ψιθύρισα, σ' αγαπώ."

ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΤΗΣ ΜΑΡΩΣ ΒΑΜΒΟΥΝΑΚΗ

Μεγαλοδύναμε Κύριε, τον αγαπώ και δεν γίνεται να κάνω αλλιώς.

Πάλεψα και δε γίνεται να ξεριζώσω μιαν αγάπη ριζωμένη, όπως δε γίνεται να φυτέψεις με τη βία στην καρδιά έναν έρωτα.

Μεγαλοδύναμε Κύριε, τον αγαπώ και δεν γίνεται να κάνω αλλιώς.

Για αυτό δώσε μου τη δύναμη να τον αγαπώ έτσι όπως κανείς δεν με έχει διδάξει:

Να τον αγαπώ χωρίς προσδοκία, χωρίς απαίτηση, χωρίς σύγκριση, χωρίς παζάρι, χωρίς γκρίνια, χωρίς οργή, χωρίς αδημονία.

Να τον αγαπώ και να μην τον κατασκοπεύω, μην τον εκβιάζω, να μη προσπαθώ να με θαυμάσει, να μη προσπαθώ να με λυπηθεί.

Να αποζητώ το καλό του όσο και το δικό μου καλό, και να μη θυμώνω όταν αυτά τα δύο δε συμπίπτουν.

Να αντέχω να περιμένω, να αντέχω να μη μοιάζει με ίνδαλμά μου, να αντέχω να μου ανατρέπει τα όνειρά μου.

Να δέχομαι να μη με καταλαβαίνει έτσι όπως το εννοώ εγώ.

Να δέχομαι να μη τον καταλαβαίνω έτσι όπως το εννοώ εγώ.

Να τον χαίρομαι περισσότερο από όσο του παραπονιέμαι, να τον χαίρομαι χωρίς να τον διορθώνω.

Να τον θαυμάζω χωρίς να υπολογίζω πως θα τον κακομάθω.

Να γίνομαι περισσότερο σπλαχνική παρά δίκαιη.

Να μη του φωνάξω ποτέ πως μετάνιωσα.

Μεγαλοδύναμε φώτισέ με με την αγάπη την ελεύθερη, την αγάπη την σταυρωμένη.

Να δραπετεύσω από την δυναστεία του έρωτά μου, από την αλαζονεία της γνώμης μου, από την ζητιανιά του κορμιού.

Να κάνω καρτερία στην απόρριψη, υπακοή σε αυτό που δεν καταλαβαίνω.

Να λυγίζω στην άγνοια και την αδυναμία μου.

Να τον κερδίσω μονάχα αγαπώντας τον.

Απλά και αληθινά.

Απλά και ήσυχα.

Αφού η αγάπη η καθαρή είναι πάντα, πάντα αμοιβαία».

Δευτέρα 13 Ιουλίου 2009

Σαν παραμύθι…

Μια φορά κι έναν καιρό υπήρχε ένα νησί στο οποίο ζούσαν τα συναισθήματα:


η Ευτυχία, η Λύπη, η Γνώση, η Αγάπη αλλά και άλλα συναισθήματα…
Μια μέρα ακούστηκε ότι το νησί θα βούλιαζε και όλοι επισκεύασαν τις βάρκες τους και άρχισαν να φεύγουν άρον-άρον.
Η Αγάπη ήταν η μόνη που έμεινε πίσω. Ήθελε να αντέξει μέχρι την τελευταία στιγμή. Όταν το νησί άρχισε να βυθίζεται, η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια.Βλέπει τον Πλούτο που περνούσε μέσα σε μια λαμπερή θαλαμηγό και τον ρωτάει: «Πλούτε, μπορείς να με πάρεις μαζί σου;»,«Όχι, δεν μπορώ», απάντησε ο Πλούτος, «έχω μπόλικο ασήμι και χρυσάφι στο σκάφος μου και δεν υπάρχει χώρος για σένα».Η Αγάπη τότε αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια από την Αλαζονεία η οποία επίσης περνούσε από μπροστά της μέσα σε ένα πανέμορφο σκάφος.
«Σε παρακαλώ βοήθησε με» είπε η Αγάπη.«Δεν μπορώ να σε βοηθήσω Αγάπη. Είσαι μούσκεμα και θα μου χαλάσεις τις ταπετσαρίες του όμορφου σκάφους μου» της απάντησε η Αλαζονεία.Η Λύπη ήταν πιο πέρα και έτσι η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει
από αυτή βοήθεια: «Λύπη άφησε με να έρθω μαζί σου».«Ω Αγάπη, είμαι τόσο λυπημένη που θέλω να μείνω μόνη μου» είπε η Λύπη.
Η Ευτυχία πέρασε μπροστά από την Αγάπη αλλά και αυτή δεν της έδωσε σημασία. Ήταν τόσο ευτυχισμένη, που ούτε καν άκουσε την Αγάπη να ζητά βοήθεια.
Ξαφνικά ακούστηκε μια φωνή: «Αγάπη, έλα προς τα εδώ! Θα σε πάρω εγώ μαζί μου!».
Ήταν ένας πολύ ηλικιωμένος κύριος που η Αγάπη δεν γνώριζε, αλλά γεμάτη από ευγνωμοσύνη ξέχασε να ρωτήσει το όνομά του. Όταν έφτασαν στην στεριά ο γηραιός κύριος έφυγε διακριτικά παίρνοντας το δρόμο του. Η Αγάπη γνωρίζοντας πόσα χρωστούσε στον κύριο που τη βοήθησε, ρώτησε την Γνώση:«Γνώση, ποιος είναι αυτός που με βοήθησε»; «Ο Χρόνος» της απάντησε η Γνώση.«Ο Χρόνος;» ρώτησε η Αγάπη,«γιατί με βοήθησε ο Χρόνος;» Τότε η Γνώση χαμογέλασε και με βαθιά σοφία της είπε:
«Μόνο ο Χρόνος μπορεί να καταλάβει πόσο μεγάλη σημασία έχει η Αγάπη».


Όταν επικοινωνείς, αισθάνεσαι καλύτερα. Όταν εκφράζεις τη σκέψη σου ...υπάρχεις. Όταν μιλάς για το πρόβλημά σου, λύση θα βρεις... Όταν ξέρεις, δεν φοβάσαι. Όταν δεν φοβάσαι, μπορείς να είσαι αληθινός…

Παρασκευή 10 Ιουλίου 2009

Σάββατο 20 Ιουνίου 2009

Γέροντας Παΐσιος



'Οσο απομακρύνονται οι άνθρωποι από την φυσική ζωή, την απλή, και προχωρούν στην πολυτέλεια,αυξάνουν και το ανθρώπινο άγχος. Και όσο προχωρεί η κοσμική ευγένεια,τόσο χάνεται και η απλότητα,η χαρά και το φυσικό ανθρώπινο χαμόγελο.
Στην εποχή μας πλήθυναν δυστυχώς τα λόγια και τα βιβλία, και λιγόστεψαν τα βιώματα, διότι επηρεάστηκαν οι άνθρωποι πάλι από το κοσμικό πνεύμα,που επιδιώκει όλο τις ευκολίες και αποφεύγει τον σωματικό κόπο. Αναπαύονται δηλαδή οι περισσότεροι από εμάς στο πολύ διάβασμα και στην λίγη ή καθόλου εφαρμογή.
Γνωρίζω ότι ο φύλακας 'Αγγελος που έχουμε,μας προστατεύει και μας οδηγεί. 'Οταν προσευχόμαστε για κάποιον, ο 'Αγγελός μας αστραπιαία μπορεί να βοηθήσει, να πληροφορήσει, να φυλάξει αυτόν για τον οποίο προσευχόμαστε.
Να προσεύχεσαι και να αγαπάς. Να αγαπάς το Θεό και τους ανθρώπους. Δεν βλέπεις εδώ τι κάνει η αγάπη του Χριστού; Να μη λες μέσα σου «με αγαπούν οι άλλοι;» Αν τους αγαπάς εσύ πρώτα,να ξέρεις ότι και αυτοί σε αγαπούν το ίδιο.
Ηχογράφηση απο το κελί του γέροντα Παϊσιου. Συγκλονιστικό ηχητικό ντοκουμέντο που καταγράφηκε το 1982!

Δευτέρα 8 Ιουνίου 2009

Ποτέ δεν είναι αργά για αλλαγές




Απόσπασμα από το βιβλίο του IRVIN D. YALOM
"Στον Κήπο του Επίκουρου Αφήνοντας πίσω τον τρόμο του θανάτου".





ΤΟ ΞΥΠΝΗΜΑ



Σε κάποια στιγμή της ζωής - μερικές φορές στα πρώτα μας χρόνια, άλλοτε όψιμα - είναι βέβαιο ότι όλοι μας θα ξυπνήσουμε και θα αντιληφθούμε τη θνητότητά μας. Είναι τόσο πολλά αυτά που την πυροδοτούν : μιά ματιά στον καθρέφτη που δείχνει το σαγόνι μας να κρεμάει, τα μαλλιά μας ν' ασπρίζουν, τους ώμους να καμπουριάζουν. Η παρέλαση των γενεθλίων, ιδίως όσων αφορούν στρογγυλές δεκαετίες - πενήντα , εξήντα, εβδομήντα. Η συνάντηση μ' ένα φίλο που έχεις καιρό να τον δείς και σε σοκάρει το πόσο έχει γεράσει. Όταν βλέπεις παλιές φωτογραφίες του εαυτού σου και των ανθρώπων που γέμιζαν την παιδική σου ηλικία κι είναι πιά από καιρό νεκροί. Μιά συνάντηση με τον Κύριο Θάνατο σ' ένα όνειρο.


Τι νιώθει κανείς, όταν έχει μιά τέτοια εμπειρία; Και τι κάνει γι' αυτό; Βυθίζεται σε μιά φρενιτώδη δραστηριότητα, για να εξαντλήσει το άγχος και ν' αποφύγει το θέμα; Προσπαθεί ν' απομακρύνει τις ρυτίδες με αισθητική χειρουργική ή να βάψει τα μαλλιά του; Αποφασίζει να παραμείνει για μερικά χρόνια στην ηλικία των τριανταεννέα ετών; Περισπά πολύ γρήγορα τον εαυτό του με τη δουλειά και τη ρουτίνα της καθημερινής ζωής; Σβήνει από τη μνήμη του κάθε τέτοια εμπειρία; Αγνοεί τα όνειρά του;


Σας προτρέπω να μη περισπάτε τον εαυτό σας. Το αντίθετο, γευτείται την αφύπνησή σας. Εκμεταλλευτείται την. Κάντε ένα σταμάτημα, καθώς κοιτάζετε τη φωτογραφία του νεότερου εαυτού σας. Αφήστε την έντονη στιγμή να σας κατακλύσει και παρατείνετέ τη λιγάκι. Γευτείται και τη γλυκύτητα της μαζί με την πικρή της γεύση.


Μην ξεχνάτε το πλεονέκτημα που προσφέρει το να παραμείνετε έν επιγνώσει του θανάτου, το ν' αγκαλιάσετε τη σκιά του. Μιά τέτοια επίγνωση μπορεί ν' αφομοιώσει το σκοτάδι με τη σπίθα σας γιά ζωή και να βελτιώσει τη ζωή σας, όσο ακόμα την έχετε. Ο καλύτερος τρόπος γιά να εκτιμήσουμε τη ζωή, για να νιώσουμε συμπόνια για τους άλλους, γιά ν' αγαπήσουμε οτιδήποτε πολύ βαθιά, είναι να έχουμε επίγνωση ότι οι εμπειρίες αυτές είναι προορισμένες να χαθούν.


Έχω πολλές φορές εκπλαγεί ευχάριστα βλέποντας έναν ασθενή να κάνει ουσιαστικές θετικές αλλαγές πολύ αργά στη ζωή του, ακόμα και κοντά στον θάνατο. Ποτέ δεν είναι πολύ αργά. Ποτέ δεν είμαστε πολύ γέροι για κάτι τέτοιο.



-------------------------------------


Ένας απ' τους κυριότερους εκπροσώπους της υπαρξιακής σχολής και σημαντικότερους ερευνητές και κλινικούς της ομαδικής ψυχοθεραπείας.Γεννήθηκε το 1931 στην Ουάσιγκτον από εβραίους γονείς Πολωνούς μετανάστες. Μεγάλωσε στο νέγρικο γκέτο πάνω απ' το μπακάλικο της οικογένειάς του απ' όπου ξέφευγε δύο φορές την εβδομάδα για να επισκεφτεί τη Δημοτική βιβλιοθήκη. Υπήρξε για τριάντα χρόνια καθηγητής ψυχιατρικής στο πανεπιστήμιο Στάνφορντ στη Καλιφόρνια όπου συνεχίζει να διδάσκει ως επίτιμος καθηγητής. Το πρώτο του σύγγραμμα «Theory and Practice of Groups Psychotherapy», έχει μεταφραστεί σε δώδεκα γλώσσες, αποτελεί δε βασικό εκπαιδευτικό εγχειρίδιο ψυχιατρικής και ψυχοθεραπείας σε όλο τον κόσμο καθιστώντας τον αυθεντία στο χώρο της ομαδικής ψυχοθεραπείας. Ο τόμος Existential Psychotherapy έμεινε σαν βιβλίο ορόσημο για την υπαρξιακή σχολή στη ψυχοθεραπεία. Λογοτεχνία άρχισε να γράφει στα τέλη της δεκαετίας του 80. Χρησιμοποίησε το μυθιστόρημα σαν μέσο διδασκαλίας, καθώς το γνωστικό του πεδίο αποτελούσε για τον ίδιο μια πηγή ατέλειωτης και μαγευτικής περιπέτειας που θέλησε να την μοιραστεί. Επίσης, έχει γράψει πολλά επιστημονικά βιβλία και άρθρα. Τα βιβλία του Irnvin Yalom που κυκλοφορούν στην ελληνική αγορά έχουν γνωρίσει μεγάλη εμπορική επιτυχία και έχουν αγαπηθεί πολύ από το αναγνωστικό κοινό.
Η πρώτη του συλλογή διηγημάτων με τίτλο « Ο ΔΗΜΙΟΣ ΤΟΥ ΈΡΩΤΑ και άλλες ιστορίες ψυχοθεραπείας». Πρωτοδημοσιεύτηκε το 1990, και είναι σημείο αναφοράς για το υπόλοιπο λογοτεχνικό έργο του μιας και επιχειρεί να αφηγηθεί λογοτεχνικά, ιστορίες ψυχοθεραπείας με μια σειρά ασθενών του. Δέκα ασθενείς «μεταμφιεσμένοι» και με την συγκατάθεσή τους, πρωταγωνιστούν στις δέκα ιστορίες που είναι αληθινές, δέκα ασθενείς που στράφηκαν στη ψυχοθεραπεία και στη διάρκειά της πάλεψαν με την «οδύνη της ύπαρξης». Και οι δέκα υπέφεραν από κοινά προβλήματα της καθημερινής ζωής (μοναξιά, αυτοπεριφρόνηση, ημικρανίες, ερωτική εμμονή, κατάθλιψη, παχυσαρκία, υπέρταση, πένθος κλπ) κι όμως με κάποιο τρόπο η ψυχοθεραπεία αποκάλυψε πως αυτά τα καθημερινά προβλήματα είχαν βαθιές ρίζες που έφταναν ως τα ίδια τα θεμέλια της ύπαρξης. Ο ενδέκατος θεραπευόμενος σ' αυτές τις ιστορίες, είναι ο ίδιος ο συγγραφέας…Ο τίτλος είναι εμπνευσμένος από τη σκέψη του Yalom πως ο έρωτας και η ψυχοθεραπεία είναι μάλλον ασύμβατα μεταξύ τους. «Ο καλός θεραπευτής πολεμάει το σκοτάδι και ζητάει το φως, ενώ ο έρωτας συντηρείται απ' το μυστήριο και καταρρέει μόλις αρχίσεις να τον εξετάζεις σχολαστικά. Kι εγώ σιχαίνομαι να γίνομαι ο δήμιος του έρωτα» είπε ο ίδιος ο συγγραφέας. Σύμφωνα με την κριτικό Erica Yong, «Είναι ένα από εκείνα τα βιβλία που υπαινίσσονται όχι μόνο το μυστήριο αλλά και την ποίηση της ψυχοθεραπευτικής διαδικασίας. Οι καλύτεροι θεραπευτές είναι, εν μέρει τουλάχιστον, ποιητές κι ο Yalom ανήκει σ' αυτήν την κατηγορία».
Το βιβλίο του « ΌΤΑΝ ΕΚΛΑΨΕ Ο ΝΙΤΣΕ » που ασχολείται με την ψυχοθεραπεία στην εμβρυϊκή της μορφή όπως αυτή σχηματιζόταν μέσα από τα φιλοσοφικά ρεύματα στη Βιέννη στα τέλη του 19ου αιώνα, κέρδισε το χρυσό μετάλλιο της Κοινοπολιτείας ως το καλύτερο μυθιστόρημα του 1993, μεταφράστηκε δε σε δεκαέξι γλώσσες! Σε αυτό διερευνά την ανθρώπινη σχέση ανάμεσα στο θεραπευτή και το θεραπευόμενο, τη σχέση της φιλοσοφίας του Νίτσε με τις αρχές της ψυχοθεραπείας. Επιχείρημά του είναι ότι "ο Νίτσε είναι φιλοσοφικός προπάτορας της σύγχρονης ψυχοθεραπείας παρόλο που δεν αναφέρθηκε ποτέ στην ιατρική ή ψυχιατρική". Ο Νίτσε κατά τον Yalom πίστευε πως ο εξελιγμένος άνθρωπος οφείλει να αντιμετωπίσει τη «μοίρα» του: «΄Ο,τι δεν με σκοτώνει με κάνει πιο δυνατό» ήταν το σύνθημά του και όφειλε να απελευθερωθεί αντέχοντας αυτή τη γνώση. Έτσι στο μυθιστόρημα μέσα από μια σειρά μυστικών συμφωνιών, ο μεγάλος γερμανός φιλόσοφος Νίτσε (θεραπευτής φιλόδοξος και ασυμβίβαστος) και ο αυστριακός γιατρός Γιόζεφ Μπρόϊερ ένας από τους πατέρες της ψυχανάλυσης (ηπιότερος και συμβιβασμένος με τα ανθρώπινα μέτρα, φίλος και μέντορας του Φρόϋντ) συναντιούνται στη Βιέννη του 1900 και μπαίνουν σε μια διαδικασία διπλής ψυχοθεραπείας και υπαρξιακής αναζήτησης, όπου ο ένας «θεραπεύει» τον άλλον. Σ' αυτή τη περιπέτεια εμπλέκονται ένας νεαρός ειδικευόμενος γιατρός ονόματι Ζίγκμουντ Φρόϋντ (έκπληξη κι αυτή! Κάνει έτσι μια προσπάθεια καταγραφής του χαρακτήρα, της ιδιοφυΐας και της διορατικότητάς του), μια θυελλώδης γυναίκα - ίνδαλμα ποιητών και ψυχιάτρων η Λου Σαλομέ , μια σαγηνευτική ασθενής, η Αννα Ο, που στοιχειώνει τη ψυχή του γιατρού της (Μπρόϊερ).Το μυθιστόρημα στηρίζεται σε πηγές όπως το συγγραφικό έργο και τις επιστολές του Νίτσε αλλά και του Μπρόϊερ και σε μελέτες των δύο ιστορικών προσώπων. Το υλικό του είναι ενταγμένο σε μια μυθοπλασία που αναδεικνύει τα ψυχολογικά χαρακτηριστικά των ηρώων και την επεξεργασία των υπαρξιακών ζητημάτων, τη διαδικασία προσέγγισης και κατανόησης της ανθρώπινης ψυχής. Επίσης δίνει μια ερμηνευτική εκδοχή της γέννησης της ψυχοθεραπείας και της σχέσης της με την υπαρξιακή φιλοσοφία.
Στο «ΝΤΙΒΑΝΙ» παρατηρεί το επάγγελμα του ψυχοθεραπευτή 100 χρόνια αργότερα μέσα στο φυτώριο της αμερικάνικης κοινωνίας στον 20ο αιώνα όπου διαφαίνεται το χρήμα, η πολυτέλεια, η ματαιοδοξία , ο ατομικισμός, η επιθετικότητα αλλά και η άλλη όψη δηλ η μοναχικότητα, η ματαιότητα, η έλλειψη στοργής, η καταφυγή στη χρήση ουσιών. Όλα περιγράφονται με ακρίβεια και κατανόηση. Επίσης καταγράφεται η διαμαρτυρία του ενάντια στις καταστροφικές συνέπειες του αμερικάνικου συστήματος, της διαχειριζόμενης περίθαλψης στην ιατρική φροντίδα των ασθενών, ενάντια στο θεσμό των μάνατζερ που αντιμετωπίζουν την υγεία σαν ένα ακόμα οικονομικό προϊόν, υποτάσσοντας τη στη κερδοσκοπία και τη στενομυαλιά των ασφαλιστικών οργανισμών και εταιρειών.Πραγματεύεται τη σχέση θεραπευτή - θεραπευόμενου, τα όρια της, τα συναισθήματα που τη διέπουν (μεταβίβαση - αντιμεταβίβαση), τις προσδοκίες, τη θεραπευτική συμμαχία και τη μεταξύ τους ανθρώπινη σχέση καθώς και τις διαφορετικές θεωρίες στις οποίες βασίζεται η θεραπευτική σχέση και τα διαφορετικά ερωτήματα που προκύπτουν από την κάθε μια. Έτσι αποκαλύπτει στο βλέμμα μας τι συμβαίνει μέσα στα γραφεία αλλά και στη σκέψη των ψυχοθεραπευτών, στη ζωή τους και την ανθρώπινη υπόστασή τους, πράγμα που συντελεί στην απομυθοποίησή τους.
Ένα ακόμη βιβλίο του Yalom είναι το «ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΚΑΙ ΨΥΧΙΑΤΡΙΚΗ», το οποίο εκδόθηκε το 2003. Το έγραψε με αφορμή το βραβείο Όσκαρ Πφίστερ που του απένειμε η Επιτροπή για την Ψυχιατρική και τη Θρησκεία, πράγμα που τον εξέπληξε μιας και ο ίδιος θεωρούσε τον εαυτό του άθεο!Σ' αυτό πραγματεύεται τη σχέση θρησκείας - ψυχιατρικής και σκιαγραφεί την «συγγένειά τους» μιας και μοιράζονται μια κοινή αποστολή: «Διακονούν την απόγνωση που είναι εγγενής στην ανθρώπινη μοίρα». Επίσης ο Yalom αναλύει τα σημεία που συγκλίνει ή αποκλίνει η υπαρξιακή θεραπεία με την θρησκευτική παρηγοριά. Όλα αυτά διαδραματίζονται στα μυθιστορήματά του, με κινηματογραφικό τρόπο, συνεχείς ανατροπές και σασπένς αναλύοντας συγχρόνως τη σύγχρονη κοινωνία και τις ανθρώπινες σχέσεις.Δεν είναι καθόλου κουραστικός μιας και αποφεύγει τις θεωρητικές περιγραφές και αναλύσεις της θεραπευτικής διαδικασίας από τη θέση του ακαδημαϊκού και προτιμά να ανοίξει ένα παράθυρο, απ' όπου ο αναγνώστης μπορεί να δει να ξετυλίγεται η διαδικασία της ψυχοθεραπείας με όλη της τη ζωντάνια δηλαδή τη μεγαλοσύνη και τη μικρότητά της, την ομορφιά και την ασχήμια της, το πλούτο και τη μιζέρια της. Στις ιστορίες του, στρέφει τα φώτα τόσο στους ασθενείς όσο και στον εαυτό του, μοιράζεται με τους αναγνώστες τις επιτυχίες, τις αγωνίες, τους περιορισμούς και τις αποτυχίες του που είναι εξίσου συναρπαστικές με την αναζήτηση της αλήθειας και της «ίασης» στη κοινή του πορεία με τους θεραπευόμενους.Καθ' όλη την ανάγνωση διακρίνει κανείς το χιούμορ και τη λεπτή ειρωνεία του καθώς και έναν έντονο αυτοσαρκασμό. Επίσης ο Yalom διαθέτει την εκπληκτική ικανότητα να κρατά σε συνεχή αγωνία τον αναγνώστη σε μια περιπέτεια που εκτυλίσσεται σχεδόν αποκλειστικά σε ψυχικό επίπεδο.Η απόγνωση και η ανθρώπινη οδύνη κατά τον Yalom πηγάζει απ' τις απόπειρες κάθε ανθρώπου, συνειδητές και ασυνείδητες, να χειριστεί τα σκληρά γεγονότα της ζωής, τα «δεδομένα» της ύπαρξης που είναι: το αναπόφευκτο του θανάτου για αυτόν αλλά και γι αυτούς που αγαπά, η ελευθερία να φτιάξει τη ζωή του όπως τη θέλει, η έσχατη μοναχικότητά του, η απουσία οποιασδήποτε προφανούς σημασίας ή νοήματος στη ζωή, και η προσπάθειά του να χαλιναγωγήσει την ισχύ τους προς όφελος της προσωπικής αλλαγής του και ωρίμανσης. Στα βιβλία του, γινόμαστε συνταξιδιώτες σ' ένα ταξίδι με προορισμό το κέντρο της ύπαρξής, στη πορεία του ανακαλύπτουμε πως οι «δαίμονές» είναι κοινοί για όλους τους ανθρώπους. Προσοχή όμως είναι για αναγνώστες που «αντέχουν» να «βουτάνε» στα βαθιά …


Σάββατο 6 Ιουνίου 2009

Το Μουσείο της Ακροπόλεως ανοίγει τις πόρτες του















Το νέο Μουσείο της Ακροπόλεως ανοίγει τελικά τις πόρτες του στο κοινό.

Ας το επισκεφθούμε και μετά ας το σχολιάσουμε... γιατί σίγουρα ως γνήσιοι Έλληνες θα ψάξουμε να βρούμε τα μείον και ευκαιρία να γκρινιάξουμε. Με ένα (1) ευρώ εισιτήριο όλοι μπορούμε να κάνουμε μία βόλτα και να δούμε τη προσπάθεια κάποιον ανθρώπων με όραμα.

Η ηλεκτρονική διεύθυνση μας δίνει μία γεύση αλλά και το εισιτήριο για την είσοδό μας στο Μουσείο χωρίς να περιμένουμε στην ουρά.